ایرج رحمانپور (زاده ۲۰بهمن ۱۳۳۵) شاعر، خواننده و ترانه معروف ایرانی است.او دارای آثار نوشتاری و موسیقایی درباره فرهنگ و هنر منطقه زاگرس و موسیقی لکی و لری است.
ایرج رحمانپور کیست؟
ایرج رحمانپور در کوهدشت زاده شد و کودکی و نوجوانی را در سرزمین پدری‌اش کوهدشت سپری نمود. از کودکی با توجه به توانایی‌اش در آواز و آوازخوانی به این حرفه روی آورد. زندگی در یک منطقهٔ باستانی و آشنایی با فرهنگ و هنر «سرزمین مفرغ» او را به مطالعهٔ زبان و فرهنگ کهن سوق داد. وی از دهه پنجاه تا کنون به سرایش ترانه و خوانش این آثار مشغول است.او در ترانه‌هایش از مجموعه زبانهای لکی و لهجه لری استفاده می‌کند. آثار او نقش ویژه‌ای در احیا زبان لکی و آشنایی مردم با اشعار لری داشته‌است.او متأهل، دارای چهار فرزند و از سال ۱۳۷۰ ساکن تهران است. وی هم‌اکنون در زمینه فرهنگ عامه و زبان پژوهش می‌کند.
بن مایه آوزاهای او را «هوره»و «مور» لکی تشکیل می دهد.او از موسیقی کار،آیین های نمایشی،موسیقی سوگ،موسیقی جشن،حماسه،لالایی ها و اسطوره ها بهره می برد.رحملنپور موسیقی قدیمی و ملودی های فولکلور را با جریانهای اجتماعی و سیاسی تاریخی معاصر تلفیق نموده است.به همین دلیل او را «حنجره زخمی ژاگرس »نامیده اند.او با موضوعات زیر آثار هنری خلق کرده است.
آوارگان شیمیایی حلبچه،زلزله زدگان بم،زلزله زدگان رودبار و منجیل،جنگ ایران و عراق،فقر واعتیاد،وطن پرستی،نابودی فرهنگ،تنهایی انسان معاصر،به یاد حسین پناهی،به یاد حسین شیدایی و…
مجموعه کامل اشعار لکی و لری وی در کتابی با عنوان «تونه می نویسم سر زمینم» توسط سهراب آزادی گرداوری و به همراه ترجمه فارسی منتشر شده است.
تعدادی از آثار استاد رحمانپور
جَرَس (۱۳۵۹)
بهارباد (۱۳۶۹) – به آهنگسازی علی اکبر شکارچی
آینه اشک (۱۳۷۲)
گل آتش (۱۳۷۶)
سفر امید (۱۳۸۳)
سِتین اِشکسه (۱۳۸۵)
آسو (۱۳۸۷)
آرش (شعر حماسی دارجنگه، نوشاد ابوالوفایی)
هَچایه (۱۳۸۹)
وانو (۱۳۹۱)
ایلبار (۱۳۹۵)
به لهجه مفرغ (۱۳۹۶)
زا (۱۳۹۶)
تک آهنگ‌ها
چَمَر ۱۳۶۸
سرود وطن، صدا و سیمای تهران ۱۳۶۸
بانو بهار ۱۳۶۹
ساقی ۱۳۷۰
موسیقی فیلم «آخرین تک‌سوار ایل»، ساختهٔ محمد سیف زاده ۱۳۷۷
بشنو، جهان بشنو ۱۳۷۷ (با همکاری گروه موسیقی چهل دف)
زلزله بم ۱۳۸۳
تَژگا ۱۳۹۰
هِنا ۱۳۹۱
آواز در «پوئم سمفونی حلبچه» ساخته بیژن کامکار(۱۳۹۰)
ترانه‌سرایی آلبوم های موسیقی
«کوهسار» (۱۳۶۲)
«داغ شقایق» (۱۳۶۶)
«میراث» (۱۳۷۰)
«تال» (۱۳۷۰)
«چوپی» (۱۳۷۸)
«همدنگ» و «همراز» (۱۳۸۰)
«راز انار» (۱۳۸۷)